Uszkodzenia mięśni, nerwów i naczyń
Uszkodzenia mięśni. Najczęściej mamy do czynienia ze stłuczeniem mięśni przez uraz bezpośredni, w wyniku którego dochodzi do wylewów krwi do mięśnia. Na podłożu wynaczynionej krwi może tworzyć się tkanka bliznowata, która nieraz ogranicza kurczliwość i wydolność mięśnia. W rzadkich przypadkach może nawet dochodzić do tworzenia się tkanki chrzęstnej i kostnej (skostnienia śródmięśniowe). Następstwem poważniejszych urazów bezpośrednich są zmiażdżenia oraz rozerwania i przerwania brzuśców mięśniowych oraz ścięgien, np. przerwanie ścięgna piętowego lub ścięgna m. dwugłowego ramienia. Swoistym uszkodzeniem jest oderwanie ścięgna z miejsca przyczepu do kości. Zdarza się to w przypadkach gwałtownych skurczów patologicznych (tężec, wstrząsy insulinowe), jak i fizjologicznych (np. u biegaczy – oderwanie kolca biodrowego górnego przedniego lub guza kulszowe- go przez napinające się mięśnie uda). Uszkodzenia mięśni czy nawet oderwania ich przyczepów od kości rzadko wymagają chirurgicznego zeszycia w przeciwieństwie do uszkodzenia ścięgien. W każdym przypadku natomiast obowiązuje odpowiednie unieruchomienie kończyny.
Uszkodzenia nerwów obwodowych. W zależności od charakteru i siły urazu może nastąpić stłuczenie, uciśnięcie, rozciągnięcie nerwu, przerwanie jego włókien osio- wych lub przecięcie. Najczęściej dochodzi do uszkodzeń nerwów przebiegających w bezpośrednim sąsiedztwie kości przez przemieszczające się końce złamanej kości, lub też w wyniku wkleszczenia w szparę przełomu. Najczęściej ulegają obrażeniom z racji ich anatomicznego przebiegu nerw promieniowy (złamania trzonu kości ra- miennej) oraz nerw strzałkowy (złamania głowy strzałki).
