Różnicowanie kliniczne
W różnicowaniu klinicznym trzeba brać pod uwagę zapalenie mięśnia sercowego o różnej etiologii, chorobę niedokrwienną serca, toksoplazmozę, schistosomozę, brucelozę, salmonelozę i gruźlicę.
Wykrywanie. Opiera się głównie na odczynach serologicznych (hemaglutynacja pośrednia, immunofluorescencja pośrednia, testy SAFA i ELISA) oraz hodowli in vitro (np. pożywka NNN dla epimastigota, temp. 25°C, 30 dni), a także in vivo – na zarażaniu zwierząt doświadczalnych (chomik, świnka morska, mysz, szczur). Zwierzętom wstrzykuje się pobraną w okresie ostrych napadów gorączkowych krew lub miazgę szpiku i miazgę śledziony – w okresie przewlekłym choroby poszukuje się we ki wi zwierząt postaci trypomastigota. Z powodzeniem stosuje się też kseno- diagnostykę, polegającą na karmieniu krwią człowieka badanego nimf IV lub V stadium pluskwiaków z rodzaju Rhodnius lub Triatoma. Między 10 a 30 dniem po karmieniu codziennie wykonuje się preparaty bezpośrednie z treści jelita pluskwiaka i poszukuje postaci epimastigota lub trypomastigota powinno się, jeżeli wynik jest ujemny, przedłużyć kontrolę do 3 miesięcy.
