Patologia chodu

Patologia chodu

Patologia chodu. W rozpoznawaniu nieprawidłowości chodu analizuje się poszczególne składowe chodu u badanego i porównuje się z normami chodu fizjologicznego: 1) porównuje się czas trwania poszczególnych faz chodu (wydłużony, skrócony albo nieobecny), 2) czas trwania całych kroków, 3) ich symetrię, 4) ustawienie stóp i wyższych odcinków, 5) zachowanie się kończyn dolnych, 6) zachowanie się miednicy, tułowia i kończyn górnych, 7) rytmiczność, symetrię, harmonię i sprawność całości narządu ruchu badanego. Po analizie odchyleń lokalizuje się ich przyczynę lub konfrontuje z wynikami badania klinicznego i badań dodatkowych i z radiogramem.

W zależności od przyczyn nerwowo-mięśniowych, stawowych, kostnych czy złożonych obserwujemy różne postacie chodu patologicznego. Do specyficznych postaci chodu patologicznego należą:

– 1) chód spastyczny jedno- i obustronny (niedowład spastyczny połowiczy i obustronny)

– 2) chód defiladowy (uszkodzenie układu pozapiramidowego)

– 3) chód ataktyczny (uszkodzenie dróg i ośrodków móżdżku)

– 4) chód podskakujący (niedowłady pochodzenia piramidowego i pozapiramidowego)

– 5) koguci (porażenie prostowników stopy i palców)

– 6) szczudłowy (porażenie zginaczy stopy, brak przodostopia, np. po odjęciu)

– 7) koszący (przy kolanie usztywnionym w wyproście, na długiej protezie)

– 8) zapadający (przy przykurczu kolana lub stawu biodrowego w dużym zgięciu)

– 9) kłaniający (przykurcz lub zesztywnienie stawu biodrowego w dużym zgięciu przy jednoczesnym ograniczeniu ruchów kręgosłupa lędźwiowego)

– 10) kołyszący (przy dużej koślawości i szpotawości kolan, ud i goleni)

– 11) lcaczkowaty (obustronne zwichnięcie lub inne przyczyny powodujące dodatni objaw Trendelenburga).

Określenia: chód utykający, oszczędzający, wymagają dokładnej analizy, gdyż zaburzenia te mogą mieć bardzo wiele przyczyn, a charakter utykania i oszczędzania może być różnorodny.

Kinetyka kończyny górnej. Najważniejszą czynnością kończyny górnej są ruchy chwytne i manipulacyjne. Przydatność tych ruchów w pracy i w życiu codziennym zwiększa ruchomość pozostałych stawów, a zwłaszcza stawu ramiennego i czynnościowo z nim związanych stawów obojczyka i łopatki.