Ruch unoszenia ramienia
Podobnie złożoną czynnością jest ruch unoszenia ramienia. Oprócz pełnej sprawności stawów i mięśni konieczne jest do tego współdziałanie ruchów wszystkich stawów obręczy barkowej i ustawienie ramienia w skręceniu na zewnątrz. Mięśnie obręczy barkowej i barku obok czynności stabilizującej włączają stopniowo i we właściwym czasie czynność ruchową, sprawiając, że ruch jest płynny, celowy i pre-cyzyjny. Jak we wszystkich rodzajach ruchów zamierzonych świadomie kierujemy tylko końcowym efektem ruchu. Poszczególne fazy i kolejność włączenia poszczególnych grup mięśniowych do wykonania ruchu następują odruchowo .
Zdolność do złożonej pracy zawdzięcza ręka swej budowie, wielostawowemu przebiegowi mięśni i precyzji, a także sile koniecznej do ruchów i czynności manipulacyjnych. Dla wykonania ruchów w stawach dalszych, np. palca, niezbędne jest najpierw ustabilizowanie stawów bliższych nadgarstka i stawów śródręczno-palicz- kowych. Praca wymagająca ruchów wszystkich stawów ręki składać się musi z czynności stabilizującej i czynności ruchowej. Kolejność i siła skurczów poszczególnych mięśni i ich grup musi być tak skoordynowana i powiązana w całość, aby zamierzone ruchy były celowe, precyzyjne, wykonane z odpowiednią szybkością i siłą. U człowieka takie ruchy są możliwe dzięki bezpośredniej kontroli kory mózgu nad zamierzoną i przebiegającą odruchowo czynnością rąk. Szybkość ruchów kończyny górnej ułatwiana jest tym, że większość mięśni działa na dźwigni szybkości.
Przedstawione wyżej zagadnienie statyki i kinetyki narządu ruchu dają czytelnikowi wyobrażenie, jakie momenty powinien brać pod uwagę lekarz, chcąc rozpoznać dysfunkcje i zmiany patologiczne, a także jak złożonych rozważań wymaga proces ustalenia planu leczenia i naprawy zniekształceń i dysfunkcji, aby przywrócić prawidłową czynność narządu ruchu lub jego odcinka.
