Wskaźnik umieralności
Wskaźnik umieralności może być rozpatrywany jako współczynnik umieralności ogólnej, współczynnik umieralności specyficznej lub jako współczynnik umieralności według przyczyn zgonów (struktura zgonów). Współczynnik umieralności ogólnej jest to liczba zgonów zwykle na 1000 ludności. Współczynnik umieralności specyficznej określa również liczba zgonów na 1000 żyjących, ale w danej grupie wieku, płci lub zawodu. Współczynnik umieralności według przyczyn zgonów jest liczbą zgonów z danej przyczyny w stosunku do liczby ludności.
W wieku rozwojowym najwyższymi wskaźnikami umieralności charakteryzuje się okres niemowlęcy, najniższymi zaś – okres szkolny. W roku 1985 wskaźniki te wynosiły w Polsce 18,4 na 1000 żywo urodzonych – w pierwszym roku życia i 0,5 na 1000 dzieci w wieku szkolnym. Okres niemowlęcy jest najtrudniejszy do przeżycia w życiu ludzkim, ryzyko utraty życia w tym wieku jest największe. Determinowane jest to specyfiką okresu niemowlęcego, wynikającą z potrzeby przystosowania się organizmu do nowych warunków życia pozapłodowego przy niewykształconych jeszcze mechanizmach adaptacyjno-obronnych i dużej wrażliwości na czynniki zewnętrzne.
